فرق بین توکن و کوین چیست

در دنیای وسیع و پر رمز و راز ارزهای دیجیتال، دو مفهوم کوین و توکن اغلب به جای یکدیگر به کار می روند، اما تفاوت های بنیادین و مهمی میان آن ها وجود دارد که شناختشان برای هر فعال این حوزه حیاتی است. درک این تمایزات، دریچه ای نو به سوی تصمیم گیری های آگاهانه در سرمایه گذاری و درک عمیق تر از اکوسیستم بلاک چین می گشاید و به ما کمک می کند تا با دیدی روشن تر، هر دارایی دیجیتال را طبقه بندی کرده و کارکرد آن را درک کنیم.

همانطور که در این دنیای دیجیتال گام برمی داریم، مفاهیم جدیدی پیش روی ما قرار می گیرد که در ابتدا ممکن است کمی گیج کننده به نظر برسند. تصور کنید در حال کاوش در یک شهر بزرگ هستید؛ برخی از ساختمان ها، سازه های اصلی و زیربنایی شهر هستند که خیابان ها و زیرساخت های آن را تشکیل می دهند، در حالی که برخی دیگر، فروشگاه ها، خانه ها و دفاتر کاری هستند که روی همان زیرساخت ها بنا شده اند. در قلمرو ارزهای دیجیتال نیز، کوین ها و توکن ها نقشی مشابه ایفا می کنند. کوین ها به مثابه آن زیرساخت های بنیادین هستند و توکن ها، دارایی هایی با کاربردهای متنوع که بر بستر این زیرساخت ها شکل گرفته اند. در این سفر اکتشافی، تفاوت کوین و توکن را از جنبه های مختلف بررسی خواهیم کرد تا در پایان، با درکی روشن و کامل، این دو مفهوم را از یکدیگر تمییز دهیم و از سردرگمی ها بکاهیم.

کوین (Coin) چیست؟ بنیادی در دنیای دیجیتال

تصور کنید در حال بنیان گذاری یک جامعه مستقل هستید. اولین چیزی که نیاز دارید، یک سیستم پولی اختصاصی برای این جامعه است. کوین (Coin) در دنیای ارزهای دیجیتال دقیقاً همین نقش را ایفا می کند. کوین به هر رمزارزی گفته می شود که از بلاک چین مستقل و اختصاصی خود بهره می برد. این به معنای آن است که کوین ها هسته مرکزی و واحد پولی بومی شبکه خود به شمار می روند و هیچ وابستگی به بلاک چین دیگری ندارند.

ویژگی های اصلی کوین ها به وضوح نشان دهنده استقلال آن هاست. آن ها در واقع لایه اول (Layer 1) بلاک چین را تشکیل می دهند و به عنوان زیرساخت بنیادین عمل می کنند. وظیفه مهم دیگر کوین ها، تامین امنیت شبکه است. این امنیت معمولاً از طریق فرآیندهایی مانند ماینینگ (استخراج) در شبکه های Proof of Work یا استیکینگ (سرمایه گذاری) در شبکه های Proof of Stake تامین می شود. همچنین، کوین ها به عنوان ابزار پرداخت اصلی و برای پرداخت کارمزد تراکنش ها در شبکه بومی خود استفاده می شوند.

مثال های برجسته بسیاری از کوین ها وجود دارد که شاید نام آن ها را بارها شنیده باشید. بیت کوین (BTC) که اولین و شناخته شده ترین رمزارز است، نمونه بارز یک کوین محسوب می شود که بلاک چین اختصاصی خود را دارد و هدف اصلی آن، ذخیره ارزش و ابزار پرداخت است. اتریوم (ETH) نیز به عنوان کوین بومی بلاک چین اتریوم شناخته می شود که علاوه بر نقش پولی، زیربنای هزاران پروژه دیگر را فراهم آورده است. لایت کوین (LTC)، سولانا (SOL)، کاردانو (ADA) و بایننس کوین (BNB) (پس از مهاجرت به بلاک چین اختصاصی خود) از دیگر کوین های مطرح بازار هستند. هدف اصلی آن ها فراتر از یک دارایی صرف، ذخیره ارزش و ابزار پرداخت در یک شبکه غیرمتمرکز است.

توکن (Token) چیست؟ دارایی های هوشمند بر بسترهای موجود

حال که با مفهوم زیرساخت های مستقل یا همان کوین ها آشنا شدیم، زمان آن رسیده که به دنیای توکن ها قدم بگذاریم. توکن (Token) به دارایی دیجیتالی گفته می شود که بلاک چین اختصاصی ندارد. این دارایی ها برخلاف کوین ها، بر بستر بلاک چین دیگری (به عنوان پلتفرم میزبان) و با بهره گیری از قراردادهای هوشمند آن شبکه ایجاد می شوند. به عبارتی، توکن ها را می توان به عنوان «ساختمان هایی» در نظر گرفت که بر روی «زیرساخت» کوین ها بنا شده اند.

ویژگی های اصلی توکن ها، ماهیت وابسته اما کاربردی آن ها را آشکار می کند. آن ها معمولاً بر بستر بلاک چین های موجود و قدرتمندی همچون اتریوم، بایننس اسمارت چین یا ترون ساخته می شوند. فرآیند ایجاد توکن ها با استفاده از قراردادهای هوشمند و بر اساس استانداردهای توکن نویسی صورت می گیرد. از جمله استانداردهای معروف می توان به ERC-20 برای اتریوم، BEP-20 برای بایننس اسمارت چین و TRC-20 برای ترون اشاره کرد.

یکی از نکات مهم در مورد توکن ها این است که کارمزد تراکنش های آن ها با کوین بومی بلاک چین میزبان پرداخت می شود. به عنوان مثال، اگر یک توکن بر بستر اتریوم (مانند یک توکن ERC-20) را منتقل کنید، کارمزد آن با اتر (ETH)، کوین بومی اتریوم، پرداخت خواهد شد. کاربردهای توکن ها بسیار متنوع و فراتر از صرف پرداخت است؛ از حق حاکمیت در یک پروژه گرفته تا نمایش مالکیت یک دارایی دیجیتال یا واقعی. مثال های برجسته این دارایی های دیجیتال شامل تتر (USDT) که بر بسترهای مختلفی مانند اتریوم و ترون وجود دارد، یونی سواپ (UNI)، چین لینک (LINK)، شیبا اینو (SHIB) و حتی ان اف تی ها (NFTs) می شود. هدف اصلی توکن ها، ارائه کاربرد خاص در یک پلتفرم یا اکوسیستم، یا نمایندگی دارایی ها و حقوق حاکمیتی است.

چرا توکن ها پا به عرصه گذاشتند؟ مزایای توسعه چابک

شاید این سوال پیش بیاید که چرا با وجود کوین ها، نیاز به توکن ها احساس شد؟ پاسخ در مزایای چشمگیر و فرصت هایی نهفته است که توسعه توکن ها برای پروژه ها و نوآوری ها فراهم می کند. ایجاد یک بلاک چین اختصاصی برای هر پروژه، کاری بسیار پیچیده، زمان بر و پرهزینه است که نیاز به تخصص عمیق در برنامه نویسی و امنیت شبکه دارد. اینجاست که توکن ها به عنوان یک راه حل چابک و کارآمد وارد میدان می شوند.

یکی از مهم ترین دلایل وجود توکن ها، سهولت و سرعت در ایجاد آن هاست. یک تیم توسعه دهنده می تواند با دانش برنامه نویسی متوسط و با استفاده از قراردادهای هوشمند از پیش تعریف شده بر روی بلاک چین های موجود، یک توکن را در زمانی بسیار کوتاه (حتی کمتر از یک ساعت) ایجاد کند. این امر به پروژه ها اجازه می دهد تا به جای درگیر شدن با چالش های ساخت زیرساخت از صفر، تمام تمرکز خود را بر روی ایده اصلی و کاربرد مورد نظرشان بگذارند.

علاوه بر این، کاهش هزینه های توسعه و تامین امنیت، از دیگر مزایای کلیدی توکن هاست. با ساخت توکن بر روی یک بلاک چین معتبر و قدرتمند مانند اتریوم، پروژه به طور خودکار از امنیت و زیرساخت های آن بلاک چین بهره مند می شود و دیگر نیازی به سرمایه گذاری سنگین برای ایجاد و نگهداری شبکه مستقل خود ندارد. این انعطاف پذیری بالا امکان تعریف کاربردهای بسیار متنوع و مدل های اقتصادی (توکنومیک) خاص را برای پروژه ها فراهم می آورد. همچنین، دسترسی بیشتر و امکان جذب سرمایه سریع تر از طریق عرضه های اولیه (ICO/IDO) نیز از جمله عواملی است که به رشد و گسترش توکن ها کمک کرده است. با این حال، باید در نظر داشت که سهولت ساخت توکن ها، متاسفانه پتانسیل کلاهبرداری را نیز افزایش می دهد، چرا که هر کسی می تواند به سادگی یک توکن ایجاد کند.

مقایسه جامع کوین و توکن: تفاوت هایی که باید شناخت

برای درک عمیق تر تفاوت کوین و توکن، لازم است آن ها را در جنبه های مختلف مورد مقایسه قرار دهیم. این مقایسه به ما کمک می کند تا با نگاهی دقیق تر، هر دارایی دیجیتال را تحلیل کرده و جایگاه آن را در اکوسیستم بلاک چین درک کنیم.

معیار	کوین (Coin)	توکن (Token)
بلاک چین اختصاصی	دارد (زیرساخت مستقل خود را داراست)	ندارد (بر بستر بلاک چین های دیگر ساخته می شود)
زیرساخت	لایه ۱ (پایه و اساس شبکه)	لایه ۲ (ساخته شده بر روی لایه ۱)
فرآیند ساخت	پیچیده، زمان بر، نیاز به تخصص بالا در برنامه نویسی بلاک چین	ساده و سریع، با استفاده از قراردادهای هوشمند (مثلاً بر روی اتریوم)
روش عرضه	استخراج (Mining) یا استیکینگ (Staking)	عرضه اولیه (ICO/IDO)، ایردراپ (Airdrop)، توزیع توسط پروژه
هدف اصلی	واحد پول دیجیتال، ذخیره ارزش، پرداخت کارمزد شبکه بومی	ارائه کاربرد خاص، حق حاکمیت، نمایندگی دارایی (فیزیکی/دیجیتال)
کارمزد تراکنش	با خود کوین بومی شبکه پرداخت می شود	با کوین بومی بلاک چین میزبان پرداخت می شود (مثلاً ETH برای توکن های ERC-20)
کیف پول	نیاز به آدرس اختصاصی در بلاک چین خود	ذخیره در آدرس های بلاک چین میزبان (مثلاً کیف پول اتریوم برای توکن های ERC-20)
تامین امنیت شبکه	خود کوین و ماینرها/ولیدیتورها مسئول تامین امنیت بلاک چین هستند	امنیت از بلاک چین میزبان به ارث برده می شود
نوسان قیمت	معمولاً کمتر (نسبت به بازار کلی، البته این یک معیار نسبی است)	اغلب بیشتر (به دلیل حجم بازار و هدف خاص پروژه، می تواند پتانسیل رشد یا سقوط بیشتری داشته باشد)
قابلیت تبدیل به کوین	–	بله، در صورت توسعه بلاک چین اختصاصی توسط پروژه و مهاجرت توکن ها
مثال ها	بیت کوین (BTC)، اتریوم (ETH)، لایت کوین (LTC)	تتر (USDT)، یونی سواپ (UNI)، ان اف تی ها (NFTs)

تفاوت در بلاک چین اختصاصی اصلی ترین عامل تمایز است؛ کوین ها بر روی خانه خود زندگی می کنند، در حالی که توکن ها میهمان خانه های دیگران هستند. این تفاوت اساسی، روی نحوه ساخت آن ها نیز تاثیر می گذارد؛ خلق یک کوین به مثابه ساخت یک شهر جدید است، در حالی که ساخت توکن شبیه به احداث یک ساختمان در شهر از پیش ساخته شده است. همین موضوع باعث می شود که کارمزد تراکنش ها نیز متفاوت باشد؛ کوین ها هزینه خود را با خودشان می پردازند، اما توکن ها به کوین میزبان وابسته هستند.

دانستن این تفاوت های کلیدی، برای هر کسی که قصد فعالیت جدی در بازار ارزهای دیجیتال را دارد، امری ضروری است. این دانش به شما کمک می کند تا تصمیمات سرمایه گذاری آگاهانه تری بگیرید و ماهیت واقعی هر دارایی را درک کنید.

در نهایت، می توان گفت که کوین ها و توکن ها هر یک جایگاه و نقش منحصر به فردی در این دنیای در حال تکامل دارند و شناخت این تفاوت ها، سنگ بنای موفقیت در این عرصه است.

انواع توکن ها: گوناگونی برای نیازهای متفاوت

جهان توکن ها بسیار گسترده و متنوع است و هر توکن با هدف و کاربرد خاصی پا به عرصه وجود گذاشته است. این تنوع، امکانات بی شماری را برای نوآوری و ایجاد راه حل های بلاک چینی فراهم می کند. توکن ها به طور کلی به دو دسته اصلی مثلی و غیرمثلی تقسیم می شوند که هر یک زیرمجموعه های خاص خود را دارند.

توکن های مثلی (Fungible Tokens)

توکن های مثلی دارایی هایی هستند که هر واحد آن ها با واحد دیگری از همان نوع، قابل تعویض است و ارزش یکسانی دارد. درست مانند اسکناس های پول که یک اسکناس ده هزار تومانی، ارزش مشابهی با دیگر اسکناس های ده هزار تومانی دارد و می توان آن ها را بدون از دست دادن ارزش، با یکدیگر مبادله کرد. توکن های مثلی نیز چنین خصوصیتی دارند.

توکن های کاربردی (Utility Tokens)

این توکن ها برای دسترسی به خدمات خاص یا پرداخت هزینه در یک پلتفرم یا اکوسیستم مشخص طراحی شده اند. به عبارت دیگر، داشتن این توکن ها به منزله داشتن حق استفاده از یک سرویس یا محصول است. مثلاً توکن Filecoin برای پرداخت هزینه ذخیره سازی فایل در شبکه Filecoin یا توکن Basic Attention Token (BAT) برای پاداش به کاربران و ناشران محتوا در مرورگر Brave استفاده می شود.

توکن های حاکمیتی (Governance Tokens)

توکن های حاکمیتی به دارندگان خود حق رای و مشارکت در تصمیم گیری های مربوط به آینده و توسعه یک پروتکل یا پروژه را می دهند. این توکن ها نقش مهمی در مدل های غیرمتمرکز سازمان خودگردان (DAO) ایفا می کنند. مثال های برجسته شامل UNI (یونی سواپ) و AAVE هستند که به دارندگانشان اجازه می دهند در مورد تغییرات پروتکل و تخصیص منابع رای دهند.

توکن های اوراق بهادار (Security Tokens)

این توکن ها نماینده مالکیت بخشی از یک دارایی واقعی مانند سهام یک شرکت، املاک و مستغلات، یا حق سود از یک سرمایه گذاری هستند. توکن های اوراق بهادار تابع قوانین و مقررات مالی سنتی هستند و هدف آن ها ارائه شفافیت و نقدینگی بیشتر در بازارهای سرمایه است.

توکن های معاملاتی/پرداخت (Transactional Tokens)

این دسته از توکن ها، همانطور که از نامشان پیداست، برای خرید و فروش کالا و خدمات طراحی شده اند و به عنوان وسیله ای برای مبادله عمل می کنند. استیبل کوین ها (Stablecoins)، مانند تتر (USDT) و دای (DAI)، نمونه های برجسته ای از این نوع توکن ها هستند که با هدف حفظ ثبات قیمت در برابر نوسانات بازار کریپتو ایجاد شده اند.

توکن های غیرمثلی (Non-Fungible Tokens – NFTs)

توکن های غیرمثلی (NFTs) دنیایی کاملاً متفاوت را به ما معرفی می کنند. هر NFT یک واحد منحصر به فرد و غیرقابل تعویض است. آن ها مالکیت یک دارایی دیجیتال یا حتی واقعی خاص را نشان می دهند. تصور کنید یک اثر هنری دیجیتال، یک آیتم خاص در یک بازی ویدیویی، یا حتی سند مالکیت یک ملک، به صورت یک NFT ذخیره شده است. هیچ NFT دیگری دقیقاً شبیه به آن نخواهد بود و نمی توان آن را با NFT دیگری هم ارز دانست. این توکن ها مفهوم مالکیت دیجیتال را متحول کرده اند و در حوزه های هنر، بازی، موسیقی و کلکسیون های دیجیتال کاربرد فراوانی یافته اند.

استانداردهای رایج توکن

ایجاد توکن ها بر بستر بلاک چین های موجود، از طریق استانداردهای مشخصی صورت می گیرد که چارچوبی برای تعامل و سازگاری توکن ها فراهم می کند:

• ERC-20: پرکاربردترین استاندارد برای ایجاد توکن بر روی بلاک چین اتریوم است. بسیاری از توکن های معروف بر اساس این استاندارد ساخته شده اند.
• BEP-20: استانداردی برای ساخت توکن بر روی بایننس اسمارت چین (BSC) است که به دلیل سرعت بالا و کارمزد پایین، محبوبیت زیادی پیدا کرده است.
• TRC-20: استانداردی برای توکن ها بر بستر بلاک چین ترون (Tron) است که به سرعت بالا و کارمزد پایین شهرت دارد.

این استانداردها به توسعه دهندگان اجازه می دهند تا توکن هایی با قابلیت همکاری بالا ایجاد کنند و در عین حال، به کاربران اطمینان خاطر می دهند که توکن هایشان با کیف پول ها و صرافی های مختلف سازگار خواهند بود.

تشخیص کوین از توکن: راهنمایی برای فعالان بازار

در میان هزاران ارز دیجیتال موجود در بازار، ممکن است تشخیص اینکه یک دارایی خاص کوین است یا توکن، کمی چالش برانگیز به نظر برسد. اما با چند راهکار ساده، می توان به راحتی این تمایز را قائل شد و با اطمینان بیشتری در دنیای رمزارزها گام برداشت.

اولین گام برای تشخیص، بررسی وب سایت رسمی پروژه مربوطه است. در بخش های درباره ما، فناوری یا وایت پیپر (Whitepaper) پروژه، معمولاً به وضوح ذکر می شود که آیا رمزارز آن ها بر روی بلاک چین اختصاصی خود ساخته شده است یا خیر. اگر پروژه دارای بلاک چین مستقل خود باشد، به احتمال زیاد با یک کوین سر و کار داریم. اغلب پروژه های کوین محور، به جزئیات فنی بلاک چین خود، سازوکار اجماع و شبکه ی گره های خود افتخار می کنند.

روش دیگر، جستجو در پلتفرم های اطلاعاتی معتبر ارزهای دیجیتال مانند CoinMarketCap یا CoinGecko است. زمانی که به صفحه مربوط به هر رمزارز مراجعه می کنید، به دنبال بخش Platform یا Blockchain باشید. اگر در این بخش نام یک بلاک چین دیگر (مثلاً اتریوم، بایننس اسمارت چین یا ترون) ذکر شده باشد، نشان دهنده آن است که با یک توکن روبرو هستیم. در مقابل، اگر نام همان رمزارز به عنوان بلاک چین اختصاصی ذکر شده یا مشخصات مربوط به شبکه ی مستقل آن ارائه شده باشد، آن دارایی یک کوین خواهد بود.

در نهایت، بررسی آدرس کیف پول و استاندارد توکن نیز می تواند راهگشا باشد. اگر یک دارایی توکن باشد، معمولاً از استانداردهای خاصی مانند ERC-20، BEP-20 یا TRC-20 پیروی می کند و در کیف پول های سازگار با بلاک چین میزبان (مثلاً کیف پول اتریوم برای توکن های ERC-20) ذخیره می شود. کوین ها اما نیاز به آدرس های اختصاصی در بلاک چین خود دارند و نمی توان آن ها را به آدرس های دیگر بلاک چین ها ارسال کرد.

هم افزایی کوین و توکن: اجزای جدایی ناپذیر اکوسیستم بلاک چین

همانطور که به پایان سفرمان در دنیای کوین ها و توکن ها نزدیک می شویم، مهم است که درک کنیم این دو مفهوم نه تنها رقیب یکدیگر نیستند، بلکه اجزای جدایی ناپذیر و مکمل اکوسیستم بلاک چین محسوب می شوند. آن ها با همکاری و هم افزایی، امکانات و کاربردهای بی شماری را برای جهان دیجیتال فراهم می آورند.

کوین ها با ارائه زیرساخت های بنیادین و لایه اول، پایه های این اکوسیستم را می سازند. آن ها شبکه را ایمن می کنند، تراکنش ها را پردازش کرده و به عنوان واحد اصلی برای پرداخت کارمزد عمل می کنند. به عبارت دیگر، کوین ها «جاده های اصلی» شهر بلاک چین هستند که امکان حرکت و ارتباط را فراهم می آورند. در مقابل، توکن ها به مثابه «ساختمان ها» و «خدمات» متنوعی هستند که بر روی این جاده ها و زیرساخت ها بنا شده اند. آن ها امکان نوآوری، تعریف کاربردهای خاص، و ایجاد مدل های اقتصادی منحصر به فرد را بدون نیاز به ساخت بلاک چین جدید فراهم می کنند.

این همکاری را می توان در چندین جنبه مشاهده کرد. توکن ها برای انجام تراکنش های خود، از کوین بومی بلاک چین میزبان برای پرداخت کارمزد استفاده می کنند. مثلاً برای جابجایی تتر (USDT) بر بستر اتریوم، باید اتر (ETH) به عنوان کارمزد پرداخت شود. این تعامل نشان می دهد که کوین ها و توکن ها برای بقا و عملکرد به یکدیگر وابسته هستند. حتی مفهوم «Wrapped Tokens» (توکن های بسته بندی شده) به عنوان پلی بین شبکه ها عمل می کند. این توکن ها به دارایی های یک بلاک چین اجازه می دهند تا در بلاک چین دیگری استفاده شوند، مثلاً Wrapped Bitcoin (WBTC) به بیت کوین اجازه می دهد تا در اکوسیستم اتریوم به عنوان یک توکن ERC-20 عمل کند. این رویکرد، قابلیت همکاری و نقدینگی را در کل اکوسیستم افزایش می دهد.

به راستی، هر دو برای رشد و تنوع بازار و ارائه راه حل های بلاک چینی ضروری هستند. کوین ها بستر را فراهم می کنند و توکن ها، فرصت های بی شماری برای خلق ارزش و کاربرد در این بستر ایجاد می کنند. بدون کوین ها، توکن ها بستری برای فعالیت نخواهند داشت و بدون توکن ها، بلاک چین ها اکوسیستمی با کاربردهای محدود خواهند بود.

محبوب ترین کوین ها و توکن ها: شناخت بازیگران اصلی

در بازار پویای ارزهای دیجیتال، برخی کوین ها و توکن ها توانسته اند جایگاه ویژه ای برای خود پیدا کنند و به بازیگران اصلی این عرصه تبدیل شوند. شناخت این بازیگران نه تنها به درک بهتر بازار کمک می کند، بلکه می تواند راهنمایی برای تصمیم گیری های سرمایه گذاری باشد.

کوین های برتر

کوین ها به دلیل نقش بنیادینشان در بلاک چین ها، از اهمیت بالایی برخوردارند و معمولاً در صدر جدول ارزش بازار قرار می گیرند:

• بیت کوین (Bitcoin – BTC): پیشگام و پرچمدار ارزهای دیجیتال، با بلاک چین مستقل خود. بیت کوین به عنوان طلای دیجیتال شناخته می شود و هدف اصلی آن، ذخیره ارزش و ابزار پرداخت غیرمتمرکز است.
• اتریوم (Ethereum – ETH): دومین کوین بزرگ بازار، کوین بومی بلاک چین اتریوم است. این شبکه، پلتفرمی برای قراردادهای هوشمند و توسعه برنامه های غیرمتمرکز (DApps) است و اتر به عنوان سوخت (گس) برای اجرای تراکنش ها و قراردادها به کار می رود.
• لایت کوین (Litecoin – LTC): اغلب به عنوان نقره دیجیتال شناخته می شود و هدف آن ارائه تراکنش های سریع تر و کارمزد کمتر نسبت به بیت کوین است. لایت کوین نیز بلاک چین مستقل خود را دارد.
• سولانا (Solana – SOL): یک بلاک چین با کارایی بالا که برای مقیاس پذیری و سرعت بالا طراحی شده است. سولانا کوین بومی شبکه خود است و برای پرداخت کارمزد تراکنش ها و استیکینگ به کار می رود.
• کاردانو (Cardano – ADA): یک بلاک چین نسل سوم که با رویکرد علمی و تحقیقاتی توسعه یافته است. ADA کوین بومی کاردانو است و برای تامین امنیت شبکه و حاکمیت استفاده می شود.
• بایننس کوین (Binance Coin – BNB): در ابتدا یک توکن ERC-20 بود اما پس از راه اندازی بلاک چین اختصاصی بایننس چین (و سپس بایننس اسمارت چین)، به یک کوین تبدیل شد. BNB کاربردهای فراوانی در اکوسیستم بایننس دارد.

توکن های پرطرفدار

توکن ها با کاربردهای متنوع خود، بخش عظیمی از نوآوری های بلاک چینی را به خود اختصاص داده اند:

• تتر (Tether – USDT): بزرگترین استیبل کوین بازار است که ارزش آن به دلار آمریکا پیوند خورده است. تتر بر بستر بلاک چین های مختلفی مانند اتریوم و ترون به عنوان توکن وجود دارد و هدف آن، حفظ ثبات ارزش در بازار پرنوسان کریپتو است.
• یونی سواپ (Uniswap – UNI): توکن حاکمیتی صرافی غیرمتمرکز یونی سواپ است. دارندگان UNI می توانند در تصمیم گیری های مربوط به پروتکل یونی سواپ مشارکت کنند.
• چین لینک (Chainlink – LINK): یک توکن کاربردی است که به اوراکل ها (منابع داده خارجی) پاداش می دهد تا داده های دنیای واقعی را به قراردادهای هوشمند منتقل کنند.
• شیبا اینو (Shiba Inu – SHIB): یک میم کوین بسیار محبوب که بر بستر بلاک چین اتریوم به عنوان یک توکن ERC-20 ساخته شده است. شیبا اینو جامعه ای قدرتمند دارد.
• ان اف تی ها (NFTs): توکن های غیرمثلی (Non-Fungible Tokens) که نماینده مالکیت دارایی های دیجیتال منحصر به فرد مانند هنر، موسیقی و آیتم های بازی هستند و اغلب بر بستر اتریوم ساخته می شوند.

این فهرست تنها نمونه ای از هزاران کوین و توکن است که هر یک دنیای خاص خود را دارند. با شناخت این بازیگران اصلی، می توان درک بهتری از نحوه کارکرد و پتانسیل های این اکوسیستم به دست آورد.

آلت کوین ها، استیبل کوین ها، میم کوین ها و شت کوین ها: جایگاه آن ها در اکوسیستم

در کنار مفاهیم اصلی کوین و توکن، اصطلاحات دیگری نیز در دنیای ارزهای دیجیتال وجود دارند که برای درک جامع تر این اکوسیستم، لازم است با آن ها آشنا شویم. این دسته بندی ها به ما کمک می کنند تا دارایی های دیجیتال را بر اساس ویژگی ها و کاربردهای خاصشان طبقه بندی کنیم.

آلت کوین ها (Altcoins)

آلت کوین (Altcoin) اصطلاحی است که به تمامی رمزارزهای موجود در بازار، به جز بیت کوین، اطلاق می شود. این دسته بندی بسیار گسترده است و شامل هر دو نوع کوین ها (مانند اتریوم، لایت کوین، سولانا) و توکن ها (مانند تتر، یونی سواپ، شیبا اینو) می شود. در واقع، آلت کوین ها نشان دهنده «جایگزین هایی برای بیت کوین» هستند که هر کدام با هدف بهبود یا ارائه کارکردی متفاوت پا به عرصه گذاشته اند. قدیمی ترین آلت کوین ها مانند لایت کوین، از تغییرات جزئی در کد بیت کوین پدید آمدند، در حالی که آلت کوین های مدرن تر، مانند اتریوم، بلاک چین های کاملاً جدید با قابلیت های پیشرفته را معرفی کردند.

استیبل کوین ها (Stablecoins)

استیبل کوین (Stablecoin) نوعی رمزارز است که برای حفظ ثبات قیمت خود در برابر نوسانات شدید بازار ارزهای دیجیتال طراحی شده است. ارزش این دارایی ها معمولاً به یک دارایی پایدارتر مانند پول فیات (دلار آمریکا، یورو)، طلا یا سایر رمزارزها گره خورده است. استیبل کوین ها نقش مهمی در تسهیل معاملات و حفظ ارزش دارایی ها در زمان نوسانات بازار ایفا می کنند. آن ها می توانند به صورت توکن بر بستر بلاک چین های مختلف (مانند تتر USDT بر بستر اتریوم یا ترون) یا در برخی موارد به صورت کوین (مانند Dai که یک توکن الگوریتمی است اما به صورت غیرمتمرکز عمل می کند) وجود داشته باشند. پشتوانه استیبل کوین ها می تواند شامل پول ملی، دارایی های فیزیکی یا حتی الگوریتم های پیچیده باشد.

میم کوین ها (Memecoins)

میم کوین (Memecoin) رمزارزی است که معمولاً از یک جوک اینترنتی، میم (Meme) یا پدیده فرهنگی محبوب الهام گرفته است. این کوین ها اغلب بدون یک پروژه یا فناوری بنیادین قوی ایجاد می شوند و ارزش آن ها بیشتر به حمایت جامعه، ترندهای شبکه های اجتماعی و تبلیغات بستگی دارد. دوج کوین (DOGE) و شیبا اینو (SHIB) نمونه های بارز میم کوین ها هستند که با جامعه ای پرشور و نوسانات قیمتی بالا، توجه بسیاری را به خود جلب کرده اند. سرمایه گذاری در میم کوین ها می تواند پرریسک باشد، اما پتانسیل رشد ناگهانی و چشمگیر نیز دارند.

شت کوین ها (Shitcoins)

اصطلاح شت کوین (Shitcoin) به رمزارزهایی اطلاق می شود که معمولاً ارزش ذاتی، کاربرد واقعی یا فناوری نوآورانه ای ندارند. این دارایی ها اغلب با اهداف سوداگری و برای طرح های پامپ و دامپ (Pump and Dump) ایجاد می شوند؛ جایی که گروهی از سرمایه گذاران قیمت را به صورت مصنوعی بالا برده و سپس دارایی های خود را با سود می فروشند، که منجر به سقوط ناگهانی قیمت و ضرر و زیان برای خریداران بعدی می شود. شت کوین ها معمولاً فاقد تیم توسعه دهنده قوی، نقشه راه مشخص یا جامعه ای فعال هستند و سرمایه گذاری در آن ها ریسک بسیار بالایی دارد. تشخیص شت کوین ها از پروژه های معتبر نیازمند تحقیق و بررسی دقیق است.

با شناخت این دسته بندی های فرعی، می توانیم با دیدی بازتر به بازار ارزهای دیجیتال نگاه کنیم و تصمیمات منطقی تری در انتخاب دارایی های مورد نظر خود اتخاذ نماییم.

سخن پایانی: درک عمیق تر، تصمیمات هوشمندانه تر

در پایان این سفر اکتشافی به دنیای کوین ها و توکن ها، به وضوح دریافتیم که گرچه هر دو بخش جدایی ناپذیری از اکوسیستم ارزهای دیجیتال هستند، اما تفاوت هایی بنیادین و حیاتی میانشان وجود دارد. کوین ها به عنوان شریان های اصلی و زیرساخت های مستقل بلاک چین عمل می کنند، در حالی که توکن ها، دارایی های هوشمندی هستند که بر بستر این زیرساخت ها شکل گرفته و کاربردهای متنوعی را ارائه می دهند.

امید است که با درک عمیق تر از مفهوم بلاک چین اختصاصی، نقش قراردادهای هوشمند، نحوه تامین امنیت شبکه و تفاوت در کارمزد تراکنش ها، اکنون بتوانید با اطمینان بیشتری هر دارایی دیجیتال را تحلیل کنید. دانستن این که فرق بین توکن و کوین چیست، صرفاً یک دانش نظری نیست، بلکه ابزاری قدرتمند برای تصمیم گیری های هوشمندانه در سرمایه گذاری، انتخاب کیف پول مناسب و مشارکت فعال در پروژه های کریپتو است. این درک به ما کمک می کند تا از فرصت های موجود بهره مند شویم و از دام های احتمالی دوری کنیم.

اکنون که این تفاوت ها برای شما روشن تر شده است، می توانید با دیدگاهی بازتر، به کاوش در پیچیدگی های این بازار بپردازید و جایگاه هر ارز دیجیتال را با دقت بیشتری تشخیص دهید. این مسیر، مسیری پر از یادگیری و کشف است و هر گام آگاهانه، شما را به موفقیت نزدیک تر می کند.