دلایل فرود اضطراری هواپیما

فرود اضطراری هواپیما زمانی رخ می دهد که شرایطی غیرمنتظره و فوری، ادامه پرواز عادی را غیرممکن یا بسیار خطرناک می سازد. این اتفاق، هرچند نادر، از مجموعه ای از عوامل فنی، محیطی، پزشکی یا امنیتی نشأت می گیرد که نیاز به تصمیم گیری سریع و مهارت بالای کادر پرواز دارد.

تصور کنید که در اوج پرواز، ناگهان صدای اعلامی غیرعادی در کابین شنیده می شود و هواپیما مسیر خود را تغییر می دهد. این لحظه ای است که بسیاری از مسافران را نگران می کند؛ اما در پشت صحنه این رخدادهای نادر، داستانی از تخصص، فناوری پیشرفته و آمادگی بی نظیر کادر پرواز نهفته است. صنعت هوانوردی با تدابیر ایمنی فوق العاده ای عمل می کند که فرود اضطراری را به جای یک فاجعه، اغلب به نمادی از موفقیت در مدیریت بحران تبدیل می کند. این مقاله سفری است به دنیای دلایل پنهان فرودهای اضطراری، تا با درک عمیق تر این پدیده، آرامش خاطر بیشتری در سفرهای هوایی خود بیابیم.

فرود اضطراری چیست؟ تمایز بین فرود اجباری و فرود احتیاطی

فرود اضطراری (Emergency Landing) به هر گونه نشستی گفته می شود که خارج از برنامه و در پاسخ به یک وضعیت غیرعادی یا تهدید قریب الوقوع برای ایمنی پرواز یا جان سرنشینان صورت می گیرد. این مفهوم وسیع، شامل دو دسته اصلی است که در فوریت و شدت تفاوت دارند: فرود اجباری و فرود احتیاطی.

فرود اجباری (Forced Landing)

فرود اجباری، نام خود را از ماهیت اجباری و گریزناپذیر خود می گیرد. این نوع فرود زمانی اتفاق می افتد که یک نقص جدی و غیرقابل کنترل در سیستم های حیاتی هواپیما رخ داده و امکان ادامه پرواز به فرودگاه مقصد یا حتی یک فرودگاه جایگزین وجود ندارد. از دست دادن تمامی موتورها، آتش سوزی غیرقابل مهار در داخل هواپیما یا آسیب سازه ای شدید که یکپارچگی هواپیما را به خطر می اندازد، نمونه هایی از شرایطی هستند که به فرود اجباری منجر می شوند. در چنین شرایطی، خلبانان مجبورند هواپیما را در هر مکان مناسبی که در دسترس است (مانند زمین های باز، بزرگراه ها یا حتی سطح آب) فرود آورند و اولویت اصلی کاهش خطر جراحت یا مرگ برای سرنشینان و افراد روی زمین است. این تصمیم در کسری از ثانیه و تحت فشار شدید گرفته می شود و نیاز به مهارت فوق العاده خلبان دارد.

فرود احتیاطی یا پیشگیرانه (Precautionary Landing)

فرود احتیاطی یا پیشگیرانه، برخلاف فرود اجباری، اغلب با اختیار و تصمیم گیری زودهنگام خلبان انجام می شود. این فرود زمانی صورت می گیرد که یک وضعیت غیرعادی یا مشکوک در حال وقوع است که پتانسیل بدتر شدن و تبدیل شدن به یک بحران جدی را دارد. هدف از فرود احتیاطی، جلوگیری از وقوع یک فاجعه و تضمین حداکثر ایمنی برای پرواز و سرنشینان است. مشکلات فنی جزئی (مانند هشدار یک سیستم بدون نقص عملکردی فوری)، بیماری ناگهانی و وخیم یک مسافر یا خدمه، آب و هوای غیرقابل پیش بینی که مسیر پرواز را به خطر می اندازد، یا حتی تغییرات غیرمنتظره در برنامه ریزی پرواز می توانند به یک فرود احتیاطی منجر شوند. در این موارد، خلبان اغلب زمان بیشتری برای ارزیابی شرایط، انتخاب یک فرودگاه مناسب و آماده سازی برای فرود دارد. این نوع فرود، گواه کارایی بالای سیستم های ایمنی و آموزش های دقیق خلبانان است که قبل از تبدیل شدن یک مسئله کوچک به یک مشکل بزرگ، اقدامات لازم را انجام می دهند.

دسته بندی جامع دلایل اصلی فرود اضطراری هواپیما

وقتی صحبت از فرود اضطراری می شود، ذهن اغلب به سمت حوادث بزرگ می رود؛ اما واقعیت این است که دلایل این فرودها بسیار متنوع تر از آن چیزی است که تصور می شود. هر یک از این دلایل، زنجیره ای از اتفاقات و تصمیم گیری ها را در بر می گیرد که در نهایت منجر به تغییر مسیر ناگهانی هواپیما می شود. در ادامه به دسته بندی جامع دلایل اصلی فرود اضطراری هواپیما می پردازیم:

مشکلات فنی و مکانیکی هواپیما

بخش عمده ای از فرودهای اضطراری به دلیل نقص در سیستم های پیچیده فنی و مکانیکی هواپیما رخ می دهد. این سیستم ها، هرچند با استانداردهای بسیار بالا طراحی و نگهداری می شوند، اما مانند هر سامانه مکانیکی دیگری، ممکن است دچار ایراد شوند.

• خرابی یا نقص موتور: یکی از شایع ترین و جدی ترین دلایل فرود اضطراری، از کار افتادن یا نقص در موتور هواپیماست. این نقص می تواند شامل از دست دادن توان موتور، آتش سوزی موتور، یا از کار افتادن کامل آن باشد. هواپیماهای مسافربری معمولاً با چندین موتور طراحی شده اند تا در صورت از دست دادن یک موتور، بتوانند با موتورهای باقیمانده به پرواز ادامه دهند، اما گاهی نقص در بیش از یک موتور یا شدت آسیب، فرود فوری را ضروری می سازد.
• مشکلات سیستم هیدرولیک و کنترل پرواز: سیستم هیدرولیک نقش حیاتی در کنترل سطوح پروازی مانند فلپ ها، اسپویلرها، و ارابه فرود دارد. هرگونه اختلال در این سیستم می تواند به معنای از دست دادن کنترل پذیری هواپیما باشد، که نیازمند فرود اضطراری است. تصور کنید خلبان نتواند فلپ ها را برای کاهش سرعت هنگام فرود باز کند؛ این وضعیت می تواند بسیار خطرناک باشد.
• نقص در ارابه فرود (Landing Gear): یکی از مشکلات نسبتاً رایج، عدم باز شدن کامل چرخ ها یا آسیب دیدگی سیستم ارابه فرود است. در چنین شرایطی، خلبان ممکن است مجبور به فرود بدون چرخ شود که نیاز به مهارت بسیار بالا و آمادگی کامل فرودگاه دارد.
• مشکلات سیستم های برقی و اویونیک: هواپیماهای مدرن به شدت به سیستم های برقی و اویونیک (الکترونیک هوانوردی) وابسته هستند. از دست دادن برق اصلی یا خرابی سیستم های ناوبری، ارتباطی، یا ابزارهای پروازی می تواند به معنای از دست دادن اطلاعات حیاتی برای خلبان و نیاز به فرود فوری باشد.
• آتش سوزی در بخش های مختلف هواپیما: آتش سوزی در کابین، قسمت بار، موتور یا سایر قسمت ها، یکی از مخوف ترین سناریوهاست. سیستم های اطفاء حریق در هواپیماها بسیار پیشرفته اند، اما در صورت عدم مهار آتش، فرود اضطراری تنها راه نجات است. دود ناشی از آتش سوزی حتی بدون شعله مستقیم نیز می تواند خطرناک باشد.
• مشکلات فشار کابین و سیستم اکسیژن رسانی: هواپیماها در ارتفاعات بالا پرواز می کنند که فشار هوا بسیار کم است. سیستم فشار کابین، فشار داخل هواپیما را در حد قابل تنفس نگه می دارد. از دست رفتن فشار کابین (Decompression) یک وضعیت اضطراری جدی است که نیازمند فرود سریع به ارتفاع پایین تر است تا مسافران و خدمه بتوانند بدون نیاز به اکسیژن اضطراری تنفس کنند.
• کمبود یا نشتی سوخت: محاسبه دقیق سوخت برای هر پرواز ضروری است. اما خطاهای انسانی در محاسبه، نشت سوخت یا مصرف بیش از حد به دلیل شرایط نامساعد جوی، می تواند به کمبود سوخت و نیاز به فرود اضطراری منجر شود. حادثه گلایدر گیملی نمونه بارزی از این نوع فرود است.
• سایر نقص های سازه ای: ترک خوردگی، خستگی مواد، یا آسیب به بدنه هواپیما در اثر عوامل خارجی (مانند برخورد رعد و برق یا اشیاء خارجی) می تواند یکپارچگی سازه ای هواپیما را به خطر انداخته و فرود اضطراری را اجباری کند.

شرایط آب و هوایی نامساعد و پیش بینی نشده

آب و هوا، عنصر غیرقابل پیش بینی در دنیای هوانوردی است که می تواند به طور ناگهانی تغییر کند و حتی پیشرفته ترین هواپیماها را نیز به چالش بکشد.

• طوفان های شدید، تلاطم شدید و رعد و برق: پرواز در میان طوفان های شدید، تلاطم های غیرعادی یا رعد و برق های مکرر می تواند به هواپیما آسیب برساند و ایمنی پرواز را به خطر اندازد. در چنین شرایطی، خلبانان ممکن است تصمیم به فرود اضطراری در نزدیک ترین فرودگاه امن بگیرند.
• یخبندان (Icing): تجمع یخ روی بال ها، موتورها، یا سطوح کنترل هواپیما، می تواند آیرودینامیک هواپیما را به شدت مختل کرده و منجر به از دست دادن کنترل شود. سیستم های ضد یخ زدگی در هواپیما وجود دارند، اما در شرایط یخبندان شدید، فرود اضطراری برای جلوگیری از فاجعه ضروری است.
• مه و کاهش شدید دید: مه غلیظ یا سایر عوامل جوی که دید را به شدت کاهش می دهند، می توانند فرود ایمن در فرودگاه مقصد یا جایگزین را غیرممکن سازند. در این موارد، خلبانان ممکن است مجبور به فرود در فرودگاهی با شرایط دید بهتر شوند.
• خاکستر آتشفشانی (Volcanic Ash): خاکستر آتشفشانی، که شامل ذرات ریز شیشه و سنگ است، می تواند به شدت به موتورهای هواپیما آسیب برساند و آن ها را از کار بیاندازد. عبور از میان ابرهای خاکستر آتشفشانی یک خطر جدی است که نمونه تاریخی آن، پرواز ۹ بریتیش ایرویز را مجبور به فرود اضطراری کرد.
• بادهای برشی (Wind Shear): باد برشی به تغییر ناگهانی و شدید جهت و سرعت باد در یک فاصله کوتاه گفته می شود. این پدیده به ویژه در ارتفاعات پایین و هنگام فرود یا برخاستن خطرناک است و می تواند کنترل هواپیما را مختل کرده و نیاز به فرود فوری را ایجاد کند.

فوریت های پزشکی داخل پرواز

در حالی که هواپیماها به تجهیزات پزشکی اولیه و خدمه آموزش دیده برای کمک های اولیه مجهز هستند، گاهی اوقات شرایط اضطراری پزشکی فراتر از توانایی های موجود در هواپیماست.

اگر یک مسافر یا یکی از خدمه دچار یک بیماری وخیم و ناگهانی شود (مانند سکته قلبی، سکته مغزی، یا واکنش های آلرژیک شدید) که نیاز به مراقبت های پزشکی فوری و تخصصی در بیمارستان دارد، خلبان ممکن است تصمیم به فرود اضطراری بگیرد تا جان فرد مورد نظر نجات یابد. در این موارد، هواپیما به نزدیک ترین فرودگاهی که دارای امکانات پزشکی مناسب است، تغییر مسیر می دهد.

تهدیدات امنیتی و اقدامات غیرقانونی

امنیت پرواز همواره یک اولویت بالاست و هرگونه تهدیدی در این زمینه، منجر به واکنش های فوری از جمله فرود اضطراری می شود.

• تهدید به بمب گذاری یا خرابکاری: گزارش وجود بمب واقعی یا تهدید به آن، چه واقعی باشد و چه کاذب، بلافاصله منجر به اقدامات امنیتی و فرود اضطراری می شود. این اقدام برای بررسی هواپیما و تضمین ایمنی همه سرنشینان است.
• هواپیماربایی: تلاش برای تغییر مسیر یا کنترل هواپیما توسط افراد غیرمجاز، یک وضعیت اضطراری امنیتی مطلق است که به سرعت و با قاطعیت با فرود اضطراری و دخالت نیروهای امنیتی پاسخ داده می شود.
• درگیری یا رفتار خشونت آمیز مسافران/خدمه: رفتارهای غیرقابل کنترل، خشونت آمیز یا تهدیدآمیز از سوی مسافران یا حتی خدمه که امنیت پرواز را به خطر می اندازد، می تواند به فرود اضطراری منجر شود تا فرد خاطی از هواپیما خارج و تحویل مقامات داده شود.

عوامل خارجی و برخوردها

گاهی اوقات، عوامل بیرونی و غیرقابل کنترل نیز می توانند منجر به فرود اضطراری شوند.

• برخورد پرندگان (Bird Strike): برخورد پرندگان، به ویژه پرندگان بزرگ، با موتور، بال یا بدنه هواپیما می تواند آسیب جدی وارد کند و منجر به از کار افتادن موتور یا آسیب به سطوح کنترل شود. حادثه معروف پرواز ۱۵۴۹ خطوط هوایی یو اس ایرویز (معجزه روی هادسون) نمونه بارز این اتفاق است که در آن برخورد با دسته ای از غازهای کانادایی هر دو موتور هواپیما را از کار انداخت.
• برخورد با پهپاد یا اشیاء ناشناس: با افزایش استفاده از پهپادها، خطر برخورد آن ها با هواپیماها نیز افزایش یافته است. برخورد با پهپاد یا سایر اشیاء ناشناس در مسیر پرواز، یک خطر رو به رشد است که می تواند به آسیب های جدی و نیاز به فرود اضطراری منجر شود.

خطای انسانی

هرچند سیستم های ایمنی پیشرفته اند و آموزش های گسترده ای به کادر پرواز داده می شود، اما خطای انسانی نیز (بسیار نادر) می تواند در کنار سایر عوامل به وضعیت اضطراری منجر شود. این خطاها می توانند شامل موارد زیر باشند:

• خطاهای ناوبری: اشتباه در تعیین مسیر یا موقعیت یابی.
• خطاهای کنترل ترافیک هوایی: دستورالعمل های نادرست یا اشتباه در مدیریت ترافیک هوایی.
• خطاهای خدمه پرواز: اشتباهات در چک لیست ها، محاسبات (مانند سوخت)، یا مدیریت سیستم ها که منجر به وضعیت اضطراری می شود. حادثه گلایدر گیملی نمونه ای است که در آن خطای انسانی در محاسبه سوخت نقش مهمی ایفا کرد.

درک این دسته بندی ها به ما نشان می دهد که فرود اضطراری اغلب نتیجه یک زنجیره از وقایع است و نه یک عامل منفرد. این پیچیدگی، نیاز به سیستم های ایمنی چندلایه و مهارت های بالای کادر پرواز را برجسته تر می کند.

نمونه های برجسته و تاریخی فرود اضطراری: داستان هایی از غلبه بر چالش ها

تاریخ هوانوردی مملو از داستان هایی است که در آن ها، فرودهای اضطراری به نمادی از مهارت خلبانان، مقاومت هواپیماها و کارایی سیستم های ایمنی تبدیل شده اند. این حوادث، هر کدام درسی ارزشمند برای صنعت هوانوردی بوده اند:

پرواز ۱۷۳ خطوط هوایی یونایتد (United Airlines Flight 173)

در دسامبر ۱۹۷۸، پرواز ۱۷۳ یونایتد ایرلاینز، یک هواپیمای مک دانل داگلاس DC-8، در مسیر خود به سمت پورتلند، اورگان، با مشکلی در ارابه فرود مواجه شد. در حالی که خدمه پرواز درگیر تلاش برای حل مشکل و تایید باز شدن چرخ ها بودند، توجه آن ها از سطح سوخت منحرف شد. خلبانان به دلیل سرگرم شدن با این مشکل، متوجه افت شدید سوخت نشدند تا اینکه هر چهار موتور هواپیما به دلیل اتمام سوخت از کار افتاد. این واقعه منجر به سقوط هواپیما شد و ۱۰ نفر جان باختند. این حادثه، ترکیبی از خطای انسانی در مدیریت منابع و نقص فنی بود و اهمیت مدیریت صحیح منابع (Resource Management) در کابین خلبان را به شدت پررنگ کرد.

گلایدر گیملی (Gimli Glider – Air Canada Flight 143)

شاید یکی از شناخته شده ترین نمونه های فرود اضطراری، حادثه گلایدر گیملی در ژوئیه ۱۹۸۳ باشد. یک فروند بوئینگ ۷۶۷ ایر کانادا در میانه پرواز از مونترال به ادمونتون، به دلیل اشتباه در محاسبه سوخت و تبدیل واحدها (پوند به کیلوگرم به جای لیتر)، با کمبود سوخت مواجه شد. هواپیما در میانه آسمان کانادا، هر دو موتور خود را از دست داد و به یک گلایدر عظیم الجثه تبدیل شد. خلبان ماهر، رابرت پیرسون، با استفاده از مهارت های خود در گلایدینگ، هواپیما را به یک پایگاه هوایی متروکه در گیملی، مانیتوبا، که زمانی محل برگزاری مسابقات اتومبیل رانی بود، با موفقیت فرود آورد. این حادثه، نمادی از فرود اضطراری به دلیل کمبود سوخت و شاهکار مهندسی و خلبانی به شمار می رود.

پرواز ۹ بریتیش ایرویز (British Airways Flight 9)

در ژوئن ۱۹۸۲، پرواز ۹ بریتیش ایرویز، یک فروند بوئینگ ۷۴۷، در مسیر خود از کوالالامپور به پرث، از میان ابر غلیظی از خاکستر آتشفشانی ناشی از فوران کوه گالونگونگ عبور کرد. این اتفاق منجر به از دست رفتن قدرت هر چهار موتور هواپیما شد. خلبانان با خونسردی و مهارت فوق العاده، در تلاش برای راه اندازی مجدد موتورها در ارتفاع پایین تر بودند. خوشبختانه، پس از چند دقیقه نفس گیر، سه موتور و سپس موتور چهارم مجدداً راه اندازی شدند و هواپیما توانست به سمت جاکارتا تغییر مسیر داده و با موفقیت فرود آید. این حادثه بر خطر خاکستر آتشفشانی برای صنعت هوانوردی تاکید ویژه ای کرد.

پرواز ۱۵۴۹ خطوط هوایی یو اس ایرویز (US Airways Flight 1549 – معجزه روی هادسون)

در ژانویه ۲۰۰۹، پرواز ۱۵۴۹ خطوط هوایی یو اس ایرویز، که از فرودگاه لاگواردیا نیویورک برخاسته بود، تنها دقایقی پس از پرواز با دسته ای بزرگ از پرندگان برخورد کرد. این برخورد شدید به هر دو موتور هواپیما آسیب رساند و آن ها را از کار انداخت. خلبان، کاپیتان چسلی سالی سولنبرگر، با تشخیص سریع اینکه امکان رسیدن به هیچ فرودگاهی وجود ندارد، تصمیم به فرود اضطراری روی رودخانه هادسون گرفت. او با مهارت مثال زدنی، هواپیما را به آرامی روی آب نشاند و تمام ۱۵۵ مسافر و خدمه نجات یافتند. این حادثه به معجزه روی هادسون شهرت یافت و به نمادی از مهارت خلبان، آمادگی خدمه و قدرت برنامه های اضطراری تبدیل شد.

این داستان ها نشان می دهند که فرود اضطراری، هرچند یک اتفاق دلهره آور است، اما در بسیاری از موارد به لطف دانش، مهارت و پروتکل های سخت گیرانه، با موفقیت مدیریت می شود.

آرامش در آسمان: نقش آموزش، فناوری و پروتکل ها در ایمنی پرواز

شاید شنیدن واژه فرود اضطراری دلهره آور باشد، اما حقیقت این است که پشت هر پرواز موفق و حتی هر فرود اضطراری که به سلامت به پایان می رسد، شبکه ای عظیم از آموزش های دقیق، فناوری های پیشرفته و پروتکل های سخت گیرانه وجود دارد که هدف نهایی آن ها تضمین ایمنی مسافران و خدمه است. صنعت هوانوردی یکی از ایمن ترین وسایل حمل و نقل در جهان محسوب می شود، و این دستاورد تصادفی نیست.

نقش حیاتی آموزش: قلب تپنده ایمنی پرواز، خلبانان و خدمه پرواز هستند. آن ها تحت آموزش های مداوم و بسیار فشرده ای قرار می گیرند که نه تنها شامل مهارت های پرواز در شرایط عادی است، بلکه سناریوهای اضطراری متعدد را نیز در شبیه سازهای پرواز شبیه سازی و تمرین می کنند. این تمرینات شامل مدیریت آتش سوزی، نقص موتور، از دست دادن فشار کابین، فرود بدون ارابه فرود و بسیاری موارد دیگر است. هدف این است که در لحظه بحران، تصمیم گیری ها سریع، دقیق و بر پایه دانش و تجربه صورت گیرد. مهمانداران نیز آموزش های گسترده ای در زمینه مدیریت بحران، کمک های اولیه، و پروتکل های تخلیه اضطراری می بینند تا در هر شرایطی، بتوانند مسافران را راهنمایی و آرام کنند.

تکنولوژی های پیشرفته ایمنی: هواپیماهای مدرن، شاهکارهای مهندسی هستند که با هزاران حسگر و سیستم پشتیبان، پایش می شوند. سیستم های اویونیک پیشرفته، سیستم های هشدار اولیه برای نقص فنی، سیستم های اتوماتیک اطفاء حریق، و ابزارهای ناوبری دقیق، همگی به کاهش احتمال وقوع وضعیت های اضطراری و مدیریت بهتر آن ها کمک می کنند. فناوری های جدید دائماً در حال توسعه هستند تا ایمنی پرواز را به سطوح بالاتری برسانند. برای مثال، مواد مقاوم در برابر خستگی، سیستم های رادار پیشرفته برای تشخیص آب و هوای نامساعد، و نرم افزارهای پیچیده مدیریت پرواز، همگی نقش کلیدی ایفا می کنند.

پروتکل های سختگیرانه و نظارت جهانی: صنعت هوانوردی تحت نظارت شدید سازمان های بین المللی مانند سازمان بین المللی هوانوردی غیرنظامی (ICAO) و سازمان های ملی هوانوردی (مانند FAA در آمریکا یا سازمان هواپیمایی کشوری در ایران) قرار دارد. این سازمان ها استانداردهای ایمنی سختگیرانه ای را برای طراحی هواپیما، نگهداری، آموزش کادر پرواز و عملیات پرواز تدوین می کنند. هر حادثه یا رویداد اضطراری به دقت مورد بررسی قرار می گیرد تا درس های آموخته شده به بهبود پروتکل ها و طراحی ها منجر شود و از تکرار آن جلوگیری شود. این رویکرد پیشگیرانه و مبتنی بر یادگیری، دلیل اصلی آمار بالای ایمنی در هوانوردی است.

در واقع، فرود اضطراری، به جای اینکه نشانه ای از ضعف باشد، اغلب نشانه ای از کارایی بی نظیر سیستم ایمنی است؛ نشانه ای از این که ساز و کارها به درستی عمل کرده اند تا از یک مشکل بالقوه، یک فرود امن بسازند.

آمار جهانی ایمنی پرواز به وضوح نشان می دهد که تعداد حوادث جدی و مرگبار در مقایسه با میلیون ها پرواز انجام شده در سال، بسیار ناچیز است. این آمار، گواهی بر تعهد بی وقفه این صنعت به ایمنی و آرامش خاطر مسافران در آسمان است.

نتیجه گیری

در پایان این بررسی جامع، درمی یابیم که فرود اضطراری هواپیما، پدیده ای پیچیده و چندوجهی است که از دلایل گوناگونی همچون نقص فنی، شرایط آب و هوایی نامساعد، فوریت های پزشکی، تهدیدات امنیتی، عوامل خارجی و حتی خطای انسانی نشأت می گیرد. هر یک از این دسته ها، زیرمجموعه هایی دقیق تر دارند که نشان دهنده گستردگی چالش هایی است که در یک پرواز می تواند رخ دهد.

با این حال، آنچه در این میان حائز اهمیت است و باید به آن توجه ویژه داشت، نادر بودن فوق العاده فرودهای اضطراری واقعی در مقابل میلیون ها پرواز ایمن و موفقیت آمیز در سراسر جهان است. صنعت هوانوردی با تکیه بر فناوری های پیشرفته، آموزش های سخت گیرانه برای کادر پرواز و پروتکل های ایمنی بی نظیر، همواره در تلاش است تا این ریسک ها را به حداقل برساند. فرود اضطراری، در بسیاری از موارد، نه یک فاجعه، بلکه نمایش توانایی و مهارت خلبانان و خدمه در مدیریت بحران و کارآمدی سیستم های ایمنی هواپیما است.

بنابراین، با آگاهی از دلایل و پشتوانه های ایمنی در صنعت هوانوردی، می توان با آرامش خاطر بیشتری به سفرهای هوایی نگریست و از این شیوه سریع و مطمئن حمل و نقل لذت برد.