بنی صدر تحقیرمان کرد، او را هل دادیم از دو سه پله افتاد و محافظان جمع اش کردند

به گزارش خبرگزاری آنلاین جو، آیین رونمایی از کتاب «تاریخ شفاهی دفاع مقدس به روایت حجت الاسلام والمسلمین عبدالله حاجی صادقی» روز سه شنبه 8 اسفند 1402 در سالن اجتماعات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس برگزار شد. این کتاب روایت حجت الاسلام حاجی صادقی از حجت الاسلام میثمی از پیشکسوتان روحانیون رزمنده در جبهه و نیز پنجاه ماه حضور خودش در مناطق جنگی است. وی در بهمن 1359 بنا به درخواست حجت الاسلام میثمی رسما وارد سپاه شد و در استان های مختلف چون بوشهر و هرمزگان، منطقه ی 4 نوح، قرارگاه نوح و سپاه سوم قدس مستقر در مناطق جنگی مسیولیت دفتر نمایندگی دفتر حضرت امام (ره) در سپاه را برعهده گرفت. در ادامه فرازهایی از سخنان سردار علی فضلی، جانشین معاون هماهنگ کننده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در این مراسم را به نقل از ایبنا می خوانید:

وقتی نماینده امام در سپاه شهید محلاتی در خطوط مقدم جبهه حضور داشت، روحانیون چه عقیدتی و تبلیغاتی عامل پیاده شدن احکام در جبهه ها بودند. درباره ی شهید میثمی باید بگویم او را از نیمه ی دوم سال 59 در گچساران می شناختم. آن موقع روی دیوار سپاه نوشته بود: «تقوا را نصب عین خویش قرار دهید تا هم در دنیا هم آخرت عاقبت به خیر شوید.» این حرف از کسی بود که خودش در زیر توپ و تانک قرار داشت.

هر وقت به مشکلی می خوردیم خدا شهید میثمی را می رساند. گاه در بزنگاه های زندگی مسایلی پیش می آید که حضور فردی که خودش عامل است و در زیر آتش کار می کند یک جمله ای می تواند تحمل آن لحظه دشوار را راحت تر کند؛ لذا هر وقت در جبهه برای ما سختی و دشواری پیش می آمد که قادر به حل و عبور از آن نبودیم. خدا شهید عبدالله میثمی را می رساند.

در کربلای پنج یکی از دوستان ما شهید شد و یدالله کلهر خیلی از شهادت او غمگین بود، در حدی که حتی نمی توانست سخن بگوید. شهید میثمی به سنگر ما آمد و دید کلهر خیلی ناراحت است. او بچه ها را به اسم کوچک صدا می زد. به کلهر گفت: «حاج یدالله چه شده؟» من به او گفتم: «کلهر به دلیل شهادت میررضی غمگین است و حرفش نمی آید.» نمی دانم به او دم گوشش چه گفت که یدالله کلهر تبسم به لب آورد. درست چند روز قبل از شهادتش بود. آن روز من مشغول فرماندهی عملیات و بیسیم بودم و سخنان شان را درست نشنیدم. هرچند دلم می خواست بفهمم چه می گویند اما نمی خواستم در احوال خوش شان وقفه ای ایجاد کنم.

شهید میثمی برای همه ی ما رزمندگان الگو بود و در کنگره ی شهدای سال 76 از او تجلیل و مجدد قرار شد یادواره ای برایش در تهران و قم و اصفهان برگزار شود. در آن یادواره سردار صفوی، شهید حجازی و تعدادی از برادران شرف حضور داشتند همه گفتند جمله ای که درباره ی شهید میثمی می شود بر زبان آورد، چه جمله ای است؟ من عرض کردم: «او شبیه یک امام جوان است.» میثمی زمانی در اوایل جنگ در سپاه یاسوج خدمت می کند و آن موقع خدمه برای نظافت سرویس بهداشتی نبود، اما هر روز صبح سرویس تمیز بود. کنجکاو شدند چون کسی نبود که این کارها را انجام دهد! بعدا متوجه شدند شهید میثمی خودش دست به نظافت سرویس ها زده بود. او در آن جا غرور احتمالی را زیر پا گذاشت تا خداوند به او توفیق شهادت دهد.

روز 8 آبان 59 بود (روز خاصی در دوران دفاع مقدس است.) و ما در دارخوین بودیم. امام دستور داده بود که حصر آبادان باید شکسته شود. رحیم صفوی تازه از کردستان به دارخوین آمده بود و ما به پایگاه «منتظران شهادت» رفتیم. آن موقع شهید حجازی، مسیول تقسیم نیرو بود و آن روز قرار شد به هیچ جبهه ای نیرو ندهند تا یک گردان درست شود برای شکستن محاصره ی آبادان. یک گروه 84 نفره ی برادران گچساران بودند، یک گروه 50 نفره از اقلید و جهرم، یک گروه 50 نفره از کرج، یک گروه 46 نفره از دزفول و 16 نفر از جزیره ی خارک. این نیروها تقسیم نشدند تا در تجمیع یک گردان تشکیل شود؛ اما برای حمل و نقل آن ها تا شب طول می کشید تا وسیله تهیه شود. ارتش، سپاه و استانداری همه بسیج شدند اما برای انتقال این گردان از اهواز به آبادان تا شب به طول انجامید.

صبح جلسه ای بود و شهید بزرگوار حسن باقری، در حضور سرپرست گروه ها خبر سقوط شهرها (بستان، سوسنگرد، خرمشهر)، یکی پس از دیگری را می داد. [او گفت] حمیدیه و اهواز در معرض سقوط است و جلسه تمام شد. آن موقع گفتند بنی صدر قرار است به اهواز بیاید. آن موقع به ما می گفتند نیروهای مردمی. ما را در یک سالن جمع کردند و بنی صدر آمد و از همان ابتدا تحقیرمان کرد! [گفت] «شما برای چه به جبهه آمدید؟ شما که دانش نظامی ندارید، شما دست وپاگیر ارتش هم شده اید»! این حرف ها را برای چه می گفت؟ برای این که به ما نان، آب و غذا که پیشکش شان، اسلحه و مهمات ندهند! جلسه به قدری تحقیرآمیز بود که همه در گوشی پچ پچ کردیم: «بیاید موقع بیرون رفتن از سالن همدیگر را هل دهیم، خدا کند که بنی صدر زمین بخورد و دست و پایش بشکند.» او از دو سه پله افتاد، محافظان جمع اش کردند و او از معرکه رفت.

25957